Na de hegemonie van de conceptual en minimal art in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, klommen 'aloude consten' als de schilder- en beeldhouwkunst uit een diep dal. Ze verwierven de voorbije tijd opnieuw hun plek, zij het dat ze hun hegemonie van weleer voorgoed kwijt zijn; er zijn talloos vele vormen van kunsten en dragers, en dat zal zo nog wel een tijdje blijven, zeker met de opkomst van het digitale tijdperk.
Willy Peeters behoort tot een iets oudere generatie: de generatie die, net als de schilders van toen (Marc Maet, Philip Vandenberg, Fik Van Gestel ...), op de conceptuele muur gebotst is. Maar iemand als Willy Peeters (°1957, Turnhout) had en heeft daar veel minder last van gehad dan de schilders. Hij is in zijn nu ruim vijfendertigjarige carrière altijd een beeldhouwer pur sang geweest, zelfbewust en met een positieve ingesteldheid, waarbij hij vooral in brons, maar ook in steen, plaaster, aluminium ... werkte en werkt. Hij maakte en maakt kleine, subtiele tot monumentale en krachtige sculpturen, waarvan er vele in het publieke domein prijken, op pleinen en in gebouwen van tal van Belgische, Nederlandse en zelfs Duitse steden en gemeentes.
De jongste jaren heeft Willy Peeters zich toegelegd op één bijzonder thema, onder de benaming 'bomen van mensen/tak-structuren'. (Voor) beelden daarvan zijn momenteel te zien in de Antwerpse galerie Het Vijfde Huis, in brons, al dan niet ingebrand met was, met sporen van metaal en andere toepassingen. Peeters is vooral een figuratief beeldhouwer, maar enige abstrahering en zin voor torsie, dynamiek en beweging gaat hij niet uit de weg. Mens en natuur zijn altijd een belangrijk thema in zijn werk geweest, ook de relatie tussen beide, en dat komt in deze `bomen van mensen/tak-structuren' tot een persoonlijke symbiose. 'Mandragora' heet de tentoonstelling: het is de naam van een plant die wijdvertakt groeit, bloeit en sterft, en die in het Nederlands ook 'alruin' heet, een plant die vaak gebruikt werd als pijnstillend middel, maar die ook voor hallucinogene effecten kon zorgen. Die sfeer komt duidelijk naar boven in de werken.
Rond 'Mandragora' verscheen ook een boek, met foto's van Philippe Debeerst* (twee werken van hem zijn ook te zien in Het Vijfde Huis) plus teksten van Johan Van Cauwenberge en een voorwoord van ondergetekende.
recensie; Marc Ruyters - H-Art nr 149/2015