De schilderkunst van Hans Everaert vertrekt vanuit het elementaire. Het opsplitsen in elementen, of fragmentatie, is de bron van alle leven. Cellen delen zich tot nieuwe cellen, alles splitst zich telkens weer af.
De schilder richt zijn aandacht bij uitstek op de bouwstenen, op het fundamentele. Abstracte elementen treden op de voorgrond, maar behouden steeds een verbondenheid met de onderliggende fysieke realiteit. Lijnen, vlakken, vlekken, vegen… alles schakelt zich in binnen een compositie die ‘juist’ aanvoelt, maar tegelijk blijven alle componenten op zichzelf bestaan.
Het grotere geheel verdrukt nooit de individuele bestanddelen. Er ontstaat geen realistische afbeelding, geen ‘prentje’. Ieder doek is een manifestatie van krachten, van tegenstellingen.

  Het huidig werk van Hans Everaert vertaalt een bepaalde ruimtelijkheid, een "mentale landschappelijkheid". Een gezichtsveld dat wordt opgebouwd vanuit een geabstraheerde gelaagdheid van vermengde tonaliteiten. Het integreren van een dwingende lijnvoering refereert naar een aanwezige structuur, een geconstrueerde vorm. Het is in de zoektocht naar het evenwicht in de confrontatie tussen abstractie, ruimte en object dat zijn schilderijen ons doen verwijlen.

Sven Vanderstichelen, 22/03/2012.