Het oeuvre van Chantal Chapelle getuigt van een groeiend inzicht om zo spaarzaam en strategisch mogelijk met verhalende elementen om te gaan. In recente schilderijen, zeegezichten en berglandschappen, zijn alle bijkomstige verwijzingen naar herkenbare realiteiten weggelaten. Ze benaderen de abstractie en appelleren meer nog dan vroeger aan universele gevoelens en verhoudingen. Dat lijkt overmoed, en zelfs stoutmoedigheid, maar in feite is het vertrouwen in zichzelf en in de kunst. De kunstenaar is bereid af te wachten en toe te laten dat de betekenis zelf tot stand komt. Zij wil niet de regie tot in de laatste details in handen houden. Zij laat het beeld zijn eigen betekenis genereren. Maar vrijheid van betekenis is niet hetzelfde als de `conceptuele' vrijheid van interpretatie, en heeft evenmin iets van doen met een 'symbolisch' mystiek zwijgen of een `surrealistische' metafysische stilte. Chapelle wil enkel in deze vrijheid van betekenis de autonomie van het beeld bevestigen.